“We hebben je inschrijving en betaling ontvangen. Dit betekent dat je je succesvol hebt ingeschreven voor de 105de 4Daagse. Gefeliciteerd!” Als je dat in je mailbox binnen krijgt, begint je hoofd op volle toeren te draaien; trainen, spullen halen, slaapplek reserveren en natuurlijk weer inschrijven bij Magnus!
Opbouwend trainen was voor mij dit jaar niet van toepassing, ik begon meteen (erg enthousiast) met de 40 km trainen. Na ongeveer de eerste 10/15 km ging ik automatisch op zoek naar die prachtige blauwe vlag, totdat ik besef dat ik in Bunschoten-Spakenburg liep en niet in Nijmegen. Een motiverende peptalk, kopje koffie, een koek en een flesje AA-Drink voor de volgende 10 kilometer zit er dus helaas niet in.
Eenmaal op de Kloosterhof begint het echte 4Daagse gevoel. Het warme ontvangst en de bekende gezichten geven je gelijk het thuisgevoel. Daarna snel door naar de Wedren voor de inschrijving waarna de welbekende bandjes worden omgedaan. Vanaf hier is er geen weg meer terug, op deze zonovergoten dag.
Op maandagavond gaan we met onze groep nog gezellig de stad in, waar we genieten van alle gezellige pleinen en feesten. We houden in het achterhoofd dat morgen om 04:00u de wekker zal gaan, maar dat weerhoudt ons er niet van om toch nog het nodige drankje te bestellen om vervolgens om 23:30u naar onze locatie te gaan waar we overnachten. Voor mijn gevoel gaat de wekker al, nog voordat ik m’n ogen had gesloten. Kortom: De Nijmeegse 4Daagse is nu echt begonnen!
Na het ontbijt vertrekken we naar de Wedren, waar een mensenmassa staat te popelen om te starten. Het startsignaal klinkt en onder luid gejuich worden we door de diverse omstanders luidkeels aangemoedigd, terwijl we de eerste stappen vol enthousiasme zetten. Daar gaat ie dan!
Na 2 uur komen we de bekende borden en vlaggen tegen. Tijd voor een bakje koffie en een gevulde koek, terwijl de benen worden gestrekt. Tot zover geen centje pijn en alles verloopt vlekkeloos, wetende dat dit de komende dagen wel anders kan worden.
Dag 2 verliep even soepel, totdat de derde dag was aangebroken. Die is voor mij persoonlijk het zwaarst, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Het is een prachtige omgeving om te wandelen, maar wat zijn die heuvels zwaar! Gelukkig, boven aan de heuvel, stond een Magnus post. Wat werd ik gelukkig toen Jan Polman met een lach op zijn gezicht en een, gesponsord door Erik van Engelenhoven, shotje dropshot aan kwam lopen. Dat verzachtte de pijn van mijn knie, de worsteling met mijzelf waarom ik er elke keer weer in trap en de 20 km die er nog aankwamen.
De laatste dag is aangebroken, en dit is te merken ook zeg. Alle spieren zijn stram en de heupen beginnen ook steeds meer moeite te krijgen met de herhalende beweging. Maar als je de derde dag hebt overleefd, doe je de laatste dag gewoon op karakter. En dat hebben we gedaan. Na de eerste stappen is alles weer (redelijk) soepel en stappen we richting Cuijk. De laatste loodjes komen in zicht, als we bij de laatste Magnus-post aan komen. Hier staan bijna alle bekende gezichten en er wordt er stiekem al geproost op het behalen van de finish, terwijl er aan de lopende band pannenkoeken worden gebakken. Wat een sfeer en gezelligheid.
Na een uur besluiten we om toch maar weer verder te gaan, want aan het eind van de Via Gladiola is nog niet in zicht, dus we moeten nog 2 uurtjes doorstappen, maar met alle aanmoedigingen vanaf de zijkant is dit gewoon een feestje. Ongeveer 250 meter voor de finish staan geliefden, vrienden en familie ons al op te wachten om ons te feliciteren. Er is echter nog één uitdaging. Ik had afgesproken om, met mijn wandelmaatje, deze laatste 250 meter op de blote voeten de finish over te gaan. Is het slim om na 160 kilometer lopen, je voeten dit alsnog aan te doen? De schoenen gaan uit en raken het natte asfalt, maar wat een verademing is dat verkoelende effect op je voetzolen. Daar gaan we dan, op naar de finish. Eenmaal onder de groene boog door, feliciteren we elkaar en kunnen we eindelijk ons felbegeerde kruisje ophalen. Waarna we diverse welverdiende (alcoholische) versnaperingen tot ons nemen. Rond een uur of 19:00 weten we ons met veel (spier)pijn en moeite in beweging te krijgen en motiveren om naar onze slaaplocatie te gaan, om daar alles weer op te ruimen. Het zit er helaas weer op, maar wat was het weer een fantastische ervaring. Met een tevreden gevoel gaan we weer terug naar huis en fantaseren wel alweer over volgend jaar. Zal het dan weer net zo leuk zijn?
Eén ding is zeker: ook dan zijn we er weer. Tot volgende jaar!
Maureen Blokhuis, gastloper uit Bunschoten-Spakenburg