Drie jaar geleden besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en met Magnus naar Diekirch te gaan. Die schoenen moesten echter vanwege een virus nog even wachten. Maar een paar weken geleden was het dan zo ver: de 2Daagse van Diekirch gaat eindelijk weer door. Ondanks dat ik veel positieve verhalen had gehoord over dit weekend vroeg ik me toch af of het iets voor mij zou zijn. Met 32 personen drie dagen lang in 3 bungalows en dan ook nog de uitdaging van
2 behoorlijk pittige wandeldagen. Maar tegelijkertijd wilde ik
deze uitdaging graag aangaan. Door een cursus kon ik helaas
pas om 18.00 uur naar Diekirch.
Gelukkig kon ik met Rikie Schellekens meerijden. En door dit
late tijdstip hadden we geen last van files. Onderweg moest
er natuurlijk nog goedkoop getankt worden. Dat bleek alsnog
een dure les. Ga in België nooit van de snelweg af om te tanken;
er is nl. geen oprit. We moesten dus eerst weer 10 km
de snelweg op. Bij de volgende afrit gingen we eraf, draaiden
we niet geheel volgens de regels en gingen we weer de snelweg
richting Diekirch op. 20 kilometer extra: weg voordeel
van goedkoop tanken. Maar de lol was er niet minder om.
Zeker toen we kort voor onze eindbestemming maar liefst 4
tankstations tegen kwamen.
Bij aankomst op het park werden we opgewacht door een
aantal Magnus vrienden. De meningen zijn verdeeld of ze
daar speciaal voor ons stonden of toevallig overstaken. De
overige wandelaars verwelkomde ons in de bungalows.
Dat wil zeggen: we belandden in een ietwat chaotisch tafereel
waarin iedereen door elkaar praatten in een discussie
over zwembadkaartjes. Zwemmen? Ik kwam toch wandelen?
Na wat “hoi, he en hallo” besloten Rikie en ik om eerst onze
spullen naar onze slaapkamer te brengen. De term les best
ging deze keer niet op. We bleken de kleinste kamer te hebben
zonder kast en geen extra ruimte voor de spullen. Maar
daar sliepen dan wel ook de meest gestructureerde wandelaars
van dit weekend: tassen gingen op het bed, kleding hing
aan de deurklink en de schoenen buiten op de gang.
Intussen gingen de eerste wandelaars al slapen; de 40km
start nl. vroeg. Een voordeel van onze compacte kamer was
dat we niet uit hoefden te pakken. En later bleek er nog een
voordeel: wij hadden geen last van mieren; daar was geen
plaats meer voor.
We gingen weer naar boven (inderdaad het huisje was omgekeerd:
leefgedeelte was boven en we sliepen dus beneden).
De zwembad discussie was inmiddels voorbij en dus probeerde
ik informatie te krijgen over hoe morgen de wandeldag
verloopt. Tja of het nu kwam door de zwembad kaartjes of
de wijn maar het was al snel duidelijk dat niemand bezig was
met de dag van morgen. Maar deze gestructureerde muts
wist totaal niet hoe het morgen zou gaan. Lichte paniek en
grote vraagtekens over de dag van morgen. Maar alles komt
ook hier goed: de volgende ochtend om 7.45 uur gewoon
klaarstaan voor de bus naar Diekirch.
De volgende dag werden we wakker door gestommel op de
trap. De 40km wandelaars vertrokken voor dag en dauw naar
Diekirch. Het deed me denken aan de 4Daagse van Nijmegen;
spannend maar vooral erg veel zin in.
Het ontbijtbuffet stond met dank aan Jan al klaar. We maakten
ons lunchpakketje, trokken onze schoenen aan en ineens
was iedereen weg. We bleken een bus eerder te nemen. Dat
werd alsnog rennen voor Rikie en mij. In de bus zaten wandelaars
van De Zoetermeerse wandelclub en De Delftse meiden.
De sfeer zat er ook op dit vroege tijdstip al vroeg in.
Na een klein halfuur waren op de startlocatie. Geen wedren
taferelen met enorme drukte en studenten. Maar in alle rust
je startbandje ophalen en gewoon vertrekken. Nou ja ‘gewoon’.
Bij sommigen werd je hand wel heel krachtig onder de
scanner gehouden. Onze groep bestond uit 10 personen die
gedurende de dag in 2 groepjes opsplitsten. “Mijn” groepje
voor de 2 dagen bestond uit Adi en Ronald van Oijen, Anton
Bos, Marion Sanders en Rikie.
Zodra we vertrokken waren, vond ik het al prachtig. Wat een
mooie omgeving. Dat belooft wat voor de rest van het weekend.
Inderdaad: de beloftes werden waar gemaakt. Prachtige
vergezichten, kabbelend water maar ook flinke heuvels.
Heel pittig, voor iedereen. Het bleek een andere route dan
voorgaande jaren en met name de derde klim was steil en
lang. Maar de beloning was een prachtig uitzicht waar we al
uithijgend van konden genieten. De sfeer binnen onze groep
was erg goed. Op de vlakke stukken liepen we samen en op
de steile stukken ging het in je eigen tempo. Eenmaal boven
wachtten we op elkaar, dronken en aten wat en nadat we
weer op adem waren gekomen, liepen we samen kletsend
weer verder.
Onderweg werden we door Jan, Floortje de Joode, Gera
van Gruythuisen, Helen Roozenburg, Miep Theunissen en
Rob Luitjes opgewacht op de pauzepost. Op de klanken van
Guus Meeuwis dronken we een kopje thee of koffie en aten
we ons lunch pakketje. En zag ik daar nou een aantal mensen
een snaps drinken? Na ongeveer 5 kilometer kwamen
we bij de finish. Daar werden we al juichend ontvangen door
Magnus leden die al eerder binnen waren. Goh wat smaakte
die cola en dat biertje lekker. Dag 1 zat erop en wat was het
bijzonder.
Eenmaal terug in het huisje gingen veel mensen op zoek naar
een zwembad kaartje. Ondanks het “overleg” van de avond
daarvoor moest er nog behoorlijk wat geregeld worden. Het
bleek nl. nu pas dat we met meerdere personen op 1 kaartje
naar binnen moesten. Na weer wat chaotisch geregel waren
de groepjes geregeld en konden de zwemmers lekker het water
in. Ikzelf bleef met Rikie en Anton in het huisje. Heerlijk
relaxen en napraten over deze wandeldag. Ook Anton was
voor het eerst in Diekirch. Tja en toen ontdekten we dat er
vandaag een klik was ontstaan. En dat merkte ook de SBS
verslaggeefster Gera van het programma Lang leve de liefde.
Professioneel stelde ze de juiste vragen en Anton en ik antwoordde:
“De klik was er maar we moeten nog een dag”. Even
ter verduidelijking: de klik voor het wandelen.
Om 18.00 uur had ik keukendienst en samen met Linda Petersen
maakte ik de salade en soep. Buiten werden picknicktafels
versleept en servies bij elkaar gesprokkeld uit de diverse
huisjes. Maar de Magnusfamilie bleek ook nu een geoliede
machine en het avondeten kon opgediend worden. Het gaat
te ver om alle hilarische anekdotes te vertellen: waar Magnus
is, gebeurt er nl. altijd zoveel. Daar moet je eigenlijk gewoon
bij zijn. Korte samenvatting: via de slaapkamer naar buiten,
fruitcocktail die overliep, lange fotosessie, achtergrond muziek,
slagroom bij het toetje, striptease van Gijs Steenvoorden.
Kortom: Magnus gezelligheid.
Dag 2 startte een stuk rustiger. De rituelen waren me nu duidelijk
en keurig op tijd zaten we in de bus. Het was wederom
een mooie tocht waarbij de zon best pittig scheen. Deze keer
minder heuvels en minder steil en ik merkte dat ik het zelfs
een beetje jammer vond. Dag 1 was veel pittiger. Maar nu
hadden we meer adem om onderling mooie, grappige en bijzondere
verhalen te delen. Een ideaal moment ook om andere
wandelroutes te bespreken. Ze staan inmiddels op mijn to-do
lijstje. Tijdens de 2e dag had onze pauzepost wat moeite om
op de juiste plek te komen. Maar al bellend heeft ons groepje
op ze gewacht. Er gaat immers niets boven een Magnus kopje
koffie, thee of cup a soup. Dank aan de verzorging; het maakt
die laatste kilometers altijd makkelijker.
Eenmaal terug op de Luxemburgse wedren was er al genoeg
gezelligheid van de Magnusclan. De medaille en stempels
werden opgehaald en we konden proosten op een geslaagd
wandelweekend.
Eenmaal terug in het huisje werd er gezellig nagepraat en was
het voor Rikie en mij al tijd om te gaan. Maar niet voordat
natuurlijk onze razende reporter Gera nog een slotinterview
kwam afnemen bij Anton en mij. “Was de klik er nog?” Even
leek het erop dat die weg was. Iets met het niet nakomen van
een belofte over het aantal nog te komen heuvels. Maar gelukkig
is de klik gebleven. Een happy end van deze aflevering.
Als je een verslag leest en er niet bij geweest bent, is het soms
lastig te volgen of de humor te zien.
Maar 1 ding geldt voor ons allemaal: lang leve de liefde……………
VOOR HET WANDELEN!
Monique Vermeulen Breda